Στο
δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" θα μπορούσα να απαντήσω μονολεκτικά λέγοντας:
ΔΡΑΧΜΗ. Βέβαια, αμέσως μετά θα έγραφα σελίδες επί σελίδων για τα
πλεονεκτήματα του εθνικού νομίσματος, επικαλούμενος βιβλιογραφία,
οικονομικά στοιχεία και παραδείγματα...
Αλλά θα
μου επιτρέψετε να θέσω μια σειρά από άλλα ερωτήματα, που θεωρώ ότι
αναδεικνύουν το μέγεθος της πολιτικής απάτης που έχει στηθεί πίσω από
αυτό το δίλημμα.
Ποιος είπε ότι το ευρώ δημιουργήθηκε για να υπάρχει για πάντα?
Ποιος είπε ότι το ίδιο το ευρώ δεν έχει ημερομηνία λήξης?
Ποιος
είπε ότι το εφεύρημα του ευρώ δεν επιτέλεσε ήδη το καθήκον του και
είναι η ώρα σιγά-σιγά να αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας?
Ποιος είπε ότι μπήκαμε στο ευρώ για να ..
μείνουμε κιόλας?
Ποιος είπε ότι δεν πέτυχε η είσοδός μας στο ευρώ?
Εξηγούμαι:
1. Το ευρώ από τη φύση του ....
....και από τη λειτουργία του είναι ένα χρεωστικό νόμισμα.
Παράγεται σε ειδικό χαρτί και μελάνια της ΕΚΤ, δηλαδή με ελάχιστο κόστος.
Είναι
αποσυνδεδεμένο πλήρως από τον λεγόμενο "χρυσό κανόνα" και επομένως, η
αξία του είναι ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ λογιστική. Η αξία του νομίσματος δεν
αντιστοιχεί σε χρυσό.
Δηλαδή είναι ...αέρας. Δεν πρόκειται περί πραγματικής αξίας αλλά περί λογιστικών συμψηφισμών αξιών στις συναλλαγές.
2. Περαιτέρω, το ευρώ είναι νόμισμα που παράγει από την στιγμή της παραγωγής του, χρέος. Πώς γίνεται αυτό;
Να η απάντηση: Το ευρώ "κόβεται" από την ΕΚΤ.
Αλλά η ΕΚΤ (από τις ιδρυτικές συμβάσεις της ΟΝΕ) δεν μπορεί να είναι απευθείας δανειστής κρατών.
Η ΕΚΤ υποχρεούται να δανείζει με το βασικό παρεμβατικό επιτόκιο (αυτή τη στιγμή 0,75%) τις εμπορικές τράπεζες κάθε κράτους.
Στη
συνέχεια, οι τράπεζες δανειοδοτούν τα κράτη, είτε με τη σύναψη
δανειακών συμβάσεων (οπότε το επιτόκιο δανεισμού κυμαίνεται μεταξύ 3 και
6% και καθορίζεται με διμερείς διαπραγματεύσεις) είτε με την αγορά
ομολόγων χρέους (οπότε το επιτόκιο δανεισμού προσδιορίζεται από τις
χρηματαγορές κατ΄ αρχή επάνω στο δίπολο "προσφορά-ζήτηση" και ανάλογα με
την επικινδυνότητα της τοποθέτησης , αυτά είναι τα διαβόητα spreads).
Άρα,
τελικά, ο αέρας που παράγει η ΕΚΤ καταλήγει να αποτελεί προϊόν
δανεισμού, ο οποίος επιβαρύνει επιτοκιακά ένα κράτους περί το 4%-5%.
Παράδειγμα:
Έστω ότι η ΕΚΤ έκοψε 100€. Αυτά τα δανείζει στην τράπεζα Τ με επιτόκιο
0,75%. Η Τράπεζα Τ τα δανείζει με τη σειρά της στο κράτος Κ με επιτόκιο
5%. Άρα το κράτος, όταν θα έρθει η ώρα της αποπληρωμής, θα πρέπει να
αποπληρώσει 105€. Από αυτά τα 105€, τα 4,25 θα τα κρατήσει η τράπεζα Τ,
ως απόδοση του επιτοκίου της. Και τα υπόλοιπα 100,75€ θα πρέπει να τα
αποδώσει στην ΕΚΤ.
Ας το δούμε με ερωταπαντήσεις για να γίνει σαφές τι σημαίνουν όλα τα παραπάνω:
Ερώτηση: Άρα, ποιος κερδίζει με τον τρόπο λειτουργίας του ευρώ?
Απάντηση: Οι τράπεζες και η ΕΚΤ.
Ερώτηση: Επομένως, το ευρώ παράγει χρέος?
Απάντηση:
Ασφαλώς ναι! Άλλωστε, για να αποδοθεί 5% τόκος σημαίνει ότι απαιτείται
ανάπτυξη περίπου 8%-10% στο ΑΕΠ της χώρας, ώστε αφαιρουμένων των
λειτουργικών εξόδων, να απομένει κέρδος από την ανάπτυξη της τάξης του
5% που μπορεί να αποπληρώσει τους δανειστές.
Αλλά τέτοιας έντασης αναπτύξεις ΠΟΤΕ δεν παρουσιάστηκαν στα κράτη της ΟΝΕ, από την δημιουργία της μέχρι και σήμερα.
Ερώτηση: Επομένως, το ευρώ, δεν ευνοεί κράτη αλλά τράπεζες;
Απάντηση:
Όχι, λάθος! Το ευρώ στην λειτουργία του ως δανειακό προϊόν, ευνοεί τις
Τράπεζες. Αλλά ως μέσο συναλλαγών ευνοεί την παραγωγική υπερδύναμη της
ΟΝΕ, την Γερμανία.
Η Γερμανία με τον ισχυρό
εξαγωγικό προσανατολισμό της, συγκεντρώνει τεράστια ποσά από τις
εξαγωγές, τα οποία οι χώρες με ισχνή παραγωγική δομή αναγκάζονται να
καταβάλλουν για να αποκτούν αυτά που χρειάζονται.
Από
την άλλη πλευρά, οι χώρες που δεν έχουν ισχυρή παραγωγική δομή
παρουσιάζουν εμπορικά ελλείμματα, τα οποία προσπαθούν να τα καλύψουν από
την παροχή υπηρεσιών (πχ από τον τουρισμό ) και από τον δανεισμό.
Επομένως,
η Γερμανία κεφαλαιοποιεί το κέρδος που παράγει το ευρώ, πουλώντας τα
προϊόντα της, ενώ εμείς χρεωνόμαστε προκειμένου να τα αγοράσουμε, καθώς
το έλλειμμα του εμπορικού μας ισοζυγίου δεν μας επιτρέπει την δημιουργία
αποθεματικών κεφαλαίου από τον τομέα της παροχής υπηρεσιών.
Ερώτηση:
Αυτό όμως είναι φαύλος κύκλος. Όποιος χρεώνεται διαρκώς κάποτε θα
καταρρεύσει. Επομένως, το ευρώ, δημιουργώντας συνεχώς χρέη προς όφελος
των ισχυρών, είναι τελικά ένα εργαλείο εκπόρθησης κρατών;
Απάντηση:
Ασφαλώς. Το ευρώ φτιάχτηκε με τέτοιο τρόπο και λειτουργεί με τέτοιο
τρόπο που δεν είναι μόνο οικονομικό μέγεθος. Είναι και πολιτικό όπλο.
Δημιουργώντας χρέη, επιβάλλει πολιτικές. Και εν τέλει, αναγκάζει σε
απώλεια εκφάνσεων της εθνικής κυριαρχίας των κρατών, προκειμένου για την
εξυπηρέτηση των χρεών. Επομένως, όταν το ευρώ θα έχει επιτελέσει τη
λειτουργία του, δεν θα υπάρχει και λόγος ύπαρξής του.
Ερώτηση: Άρα η ίδια η Γερμανία μπορεί αν φύγει πρώτη από το ευρώ;
Απάντηση:
Ήδη στη Γερμανία η σχετική κουβέντα έχει ξεκινήσει και μάλιστα,
ακούγεται πολύ το moto "εμείς ότι είχαμε να κερδίσουμε από την κρίση το
κερδίσαμε, τώρα μπορούμε να αποχωρήσουμε από το ευρώ".
Ερώτηση: Άρα εμείς γιατί κοπτόμεθα για το ευρώ τόσο πολύ;
Απάντηση:
1.
Γιατί οι πολιτικοί μας έχουν βγάλει τα λεφτά τους στο εξωτερικό και σε
ενδεχόμενο επανόδου σε εθνικό νόμισμα και με την εφαρμογή αυστηρής
νομισματικής πολιτικής, δεν θα μπορέσουν ΠΟΤΕ να επαναπατρίσουν αυτά τα
κεφάλαια, και
2. Γιατί είμαστε τα ιδανικά θύματα και ψώνια, ευρωλιγούρηδες και ξενομανείς, κομπεξικοί και φραγκογλύφτες...
Σχετικό
είναι και το θέμα μιας πρότασης που υποβάλλουμε αρκετοί (μεταξύ αυτών
κι εγώ ήδη με την σημείωσή μου αυτή) σχετικά με την δυνατότητα ή ίσως
και την αναγκαιότητα έκδοσης χρυσής δραχμής, τουλάχιστον για τις
εξωτερικές μας συναλλαγές, ως κράτος.
Το ζήτημα της χρυσής δραχμής και του χρυσού κανόνα είναι περίπου ίδια αλλά και πολύ διαφορετικά.
Ειδικότερα:
Ένα νόμισμα που κυκλοφορεί ως αξία αντιστοιχούσα σε χρυσό, σημαίνει
ότι, αν το πας στην τράπεζα της Ελλάδας και ζητήσεις την αξία του
νομίσματος σε πραγματικό χρυσό, τότε θα πάρεις τον αντίστοιχο χρυσό.
Επομένως,
θα πρέπει το ύψος των κυκλοφορούντων νομισμάτων, το σύνολο του χρήματος
που κυκλοφορεί σε μια χώρα, να αντιστοιχεί σε αποθεματικά χρυσού. Αυτό
είναι ο λεγόμενος "χρυσός κανόνας".
Πχ αν το ευρώ
ήταν νόμισμα σε αξία χρυσού, τότε εσύ θα μπορούσες να μεταβείς στην
τράπεζα της Ελλάδας με ένα χαρτονόμισμα των 100€ και να ζητήσεις να
λάβεις την αντίστοιχη ποσότητα χρυσού.
Περίπου όμοια
είναι η λειτουργία του χρυσού νομίσματος αλλά είναι επίσης και εντελώς
διαφορετική ταυτόχρονα. Ο λόγος είναι απλός:
Το χρυσό
νόμισμα δεν αποτελεί νόμισμα σε αντικατάσταση αξίας, αλλά αποτελεί το
ίδιο το νόμισμα αξία καθ' εαυτή, αφού είναι χρυσό.
Επομένως,
η συναλλακτική συμπεριφορά στις 2 περιπτώσεις είναι εντελώς
διαφορετική. Στην πρώτη περίπτωση (του χρυσού κανόνα) συναλλάσσεσαι
συμπράττοντας σε ΥΠΟΣΧΕΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, εκτιμώντας ότι η λογιστική
αξία του νομίσματος αντιστοιχεί σε αποθεματικό χρυσού.
Στην
δεύτερη περίπτωση, όμως συναλλάσσεσαι με ΕΚΠΟΙΗΤΙΚΗ ΔΙΚΑΙΟΠΡΑΞΙΑ, αφού
στην πραγματικότητα συναλλάσσεσαι με χρυσό. Δηλαδή στην πρώτη περίπτωση
μετατρέπεις την λογιστική αξία σε χρυσό, ενώ στη δεύτερη περίπτωση,
μετατρέπεις το χρυσό σε λογιστική αξία.
Έτσι, η
πρότασή μου για κυκλοφορία εθνικού χρυσού νομίσματος λαμβάνει υπόψη της
μια άκρως αντίθετη παράμετρο σε σχέση με την έκδοση λογιστικής δραχμής.
Η
έκδοση λογιστικής δραχμής (που δεν θα αντιστοιχεί σε αποθέματα χρυσού)
σημαίνει ότι θα πρέπει να επιβληθούν αυστηροί νομισματικοί κανόνες για
την εισροή και εκκροή συναλλάγματος καθώς επίσης και να διασφαλιστεί ότι
το νέο νόμισμα δεν θα γίνει αντικείμενο συναλλαγών στις χρηματαγορές,
ώστε να μην δεχτεί πιέσεις και αναγκαστεί σε υποτίμηση.
Αλλά
η έκδοση χρυσής δραχμής απαιτεί το νόμισμα να γίνει αντικείμενο
συναλλαγών στις χρηματαγορές, ώστε λόγω ακριβώς της ενσωματωμένης αξίας
του πολύτιμου μετάλλου από το οποίο έχει δημιουργηθεί και λόγω της
τεράστιας ζήτησης σε χρυσό, να δεχτεί υπερτιμητικές πιέσεις και τελικά
να ανατιμηθεί!
Έτσι η χρυσή δραχμή, αν ξεκινήσει
στην ισοτιμία 1 χρυσή δραχμή =1200 ευρώ, τότε με την είσοδο του
νομίσματος στις χρηματαγορές, το νόμισμα αυτό, λόγω ζήτησης θα αποκτήσει
αυτόματα προστιθέμενη αξία λόγω ζήτησης που τουλάχιστον θα διπλασιάσει
την αξία του μέσα σε λίγες ώρες!
Για να το καταστήσω πρακτικό το ζήτημα, ώστε να γίνει αντιληπτό:
Η
Ελλάδα εκτιμάται ότι έχει διαθέσιμα κοιτάσματα χρυσού, ύψους περίπου 28
δις ευρώ. Εάν αυτό τον χρυσό τον μετατρέψουμε σε χρυσό νόμισμα, τότε
μέσα σε λίγες ώρες και με την τεράστια υπερτιμητική πίεση που θα ασκηθεί
στο νόμισμα (λόγω ζήτησης) η Ελλάδα θα μπορεί να διπλασιάσει ή ακόμα
και να τριπλασιάσει την λογιστική αξία του νομίσματος και επομένως να
κεφαλαιοποιήσει κέρδος, το οποίο θα προέρχεται ουσιαστικά από την
εμπορία χρυσού.
Ωστόσο, αυτό το κέρδος είναι διπλό για τον επίσης απλό λόγο:
Στις
χρηματαγορές δεν θα ρίξουμε ΟΛΟ το ποσό των χρυσών δραχμών, γιατί αυτό
αφενός θα δημιουργούσε πληθωριστικές τάσεις στο νόμισμα και αφετέρου
λόγω υπερπροσφοράς δεν θα αποκτούσε την αναμενόμενη προστιθέμενη αξία.
Ρίχνοντας
στις αγορές ένα ποσό ικανό να κάνει τους πάντες να ελπίζουν ότι "θα
αγοράσουν χρυσό" αλλά ταυτόχρονα πολύ μικρό σε σχέση με το υπόλοιπο του
αποθεματικού μας, τότε... θα είχαμε διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει την
αξία του χρυσού που θα είχαμε στα χέρια μας! Δηλαδή θα είχαμε
διπλασιάσει ή και τριπλασιάσει την οικονομική ισχύ της χώρας, χωρίς ποτέ
να μεταβιβάσουμε τον χρυσό της!
Πάντως, το
σημαντικό ΔΕΝ είναι το πώς θα διαχειριστούμε εμείς μια εθνική, λαϊκή
δραχμή αλλά το πώς διαχειρίζονται κάποιοι το ευρώ. Εχθές δεν πρόλαβα να
σας γράψω ότι ίσως το ευρώ να είναι ένα -από τη φύση του- θνησιγενές
νόμισμα, από το οποίο πρώτη η Γερμανία θα θελήσει να αποχωρήσει για να
κεφαλαιοποιήσει τα οφέλη της.
Οπότε τώρα, έχετε
ακόμα περισσότερες ενδείξεις για το ποια θα πρέπει να είναι η επιλογή
μας στο δίλημμα "ευρώ ή δραχμή" και πόσο άσχημο παιχνίδι παίζεται στην
πλάτη του λαού, από λαμόγια, δημοκόπους (όχι δεν έκανα λάθος, δημοκόπους
ήθελα να γράψω) και ύαινες που τόσα χρόνια ζουν και δρουν παρασιτικά
επάνω στο σώμα αυτής εδώ της χώρας και τώρα κόπτονται να μας πείσουν να
μείνουμε στο ευρώ...
